اسلام، حقیقتی است که فراتر از آن که متعلق به یک زبان یا یک قوم باشد...

زبان فعلی ما تربیت یافته دامان عرفان است و همه شیرینی و زیبایی اش مولود همین پیوند تاریخی است.

از قرن ششم، همزمان با ظهور حکمت اشراق، شعر فارسی ماهیتی عرفانی پیدا کرده و از اختصاص به دربار شاهان خلاصی یافته است.